Kedengedeng, kedengedeng, zoef-zoef?
juni 23, 2009
Waar ik vroeger – lees: twee maanden geleden – altijd precies op tijd was om de trein naar huis te halen, mis ik hem de laatste tijd juist vaak nét. Dat kan te maken hebben met het feit dat ik nooit op de tijd let. Of dat ik onderweg naar het station teveel afgeleid word door konijnen. Hoe dan ook, ik moet dus vaak zo’n tien minuten wachten op het station. Dat vind ik niet erg. Ik vind dat een station wel wat heeft. Het is een plek vol mogelijkheden.
Vaak sta ik een beetje weg te dromen terwijl ik wacht. Me af te vragen waar iedereen heen gaat, en wat ze gedaan hebben. Wonen ze hier en gaan ze op avontuur of zijn ze vandaag speciaal hierheen gekomen? En waarom dan? En waar zou ik nu allemaal heen willen? Als ik in de eerste trein stap die komt, en dan willekeurig ergens uitstap om daar weer hetzelfde te doen, waar zou ik dan terecht komen? In Houten is dat niet zo moeilijk, je komt gegarandeerd in Utrecht uit.. Dat ga ik trouwens sowieso een keer doen. Een dagkaart kopen en ‘blind’ reizen.
Maar iets anders waar mijn gedachten naar afdwalen is: als ik nu voor deze trein zou springen, zou ik dan dood zijn? Nee mensen, dat betekent NIET dat ik suïcidaal ben. Er zijn meerdere mensen die een gezonde geestgesteldheid hebben en die ditzelfde fenomeen ervaren. Ik heb ook niet de neiging ECHT voor die trein te springen. Maak jullie geen zorgen. In Houten is ook dat antwoord heel duidelijk: JA, je zou hartstikke dood zijn. Want in de tien minuten dat ik daar sta te wachten komt de Intercity voorbij. Gevlogen! Hij lijkt in ieder geval veel harder te gaan dan die 140 km/u die hij hoort te gaan. Ik bedoel, hij maakt echt een ‘woof’ geluid. En veroorzaakt een rukwind die je doet wankelen. Ik vind hem zelfs een beetje eng.
Zien jullie nou? Ik spring niet. Ik zet juist een stap terug. I love life.
Maar het is maar goed dat er geen psychiatrisch ziekenhuis in de buurt van dat station is.
Creatief met quirk 
In Houten is dat perron ook zo smal, daar ben je verplicht je aan het hekwerk vast te houden om te voorkomen dat je meegezogen wordt door de intercity.
Gisteravond kwam er een vriendin bij me eten. Ze had een fles wijn met haar meegenomen en oranje, rode en gele bloemen die nu vrolijk in mijn kamer staan te lachen. Tussen al het gegeet en gelach liet ze terloops vallen dat ze weleens spontaan met de trein naar de Oberlausitzer stad Bautzen is afgereist. Sorbisch spreken deed ze weinig. Dat kan ze namelijk niet. Een sorbet eten des te meer. Maarliefst vijf exemplaren at ze. En ze verbleef er slechts één dag! Zo zie je maar weer, dat zo’n spontane treinreis je nog ergens brengen kan.. anyway, die vriendin is dus pathologe in opleiding en die vertelde me gisteravond nog: Rudylief, als iemand voor een trein gaat springen dan is het game set and match voor de trein. Ongeneeslijk dood ben je dan. Of ie nou een “woof” geluid maakt of niet…
.. ik dacht ik vertel het even.
Pas je wel een beetje op jezelf!
Zulke rare dwanggedachten heb ik ook wel eens. Niet dat je het wilt doen of zult doen, maar what if. Creeps me out. Voor de trein springen vind ik trouwens ontzettend asociaal. Je zadelt heel veel mensen op met een trauma en zelf ben je dood.
en voor zo’n trein is het ook niet leuk… maar daar hoor je niemand over 😉
@rudy: Rudy!
@ Maarten: ja en daarbij trilt het zo vervaarlijk als zo’n zoef voorbijkomt dat het ook best nog eens in zou kunnen storten!
@ Rudy: Ik wist wel dat dat een goed idee was! Maar maak je geen zorgen hoor, ik blijf ver uit de buurt van die arme trein. Nou ja, van de voorkant dan toch.
@ Maz: Inderdaad! En vergeet niet alle vertraging die het onschuldige reizigers oplevert. 😉
Nou ja, dat doet het vandaag of morgen toch wel, dat instorten. Misschien met wat hulp van een sloper, dat wel 🙂