Oude liefde roest niet

Spontane plannen zijn meestal de beste. Dat klinkt bijna als een motto, maar die heb ik natuurlijk niet. En spontaan ben ik eigenlijk ook niet. Maar dat alles doet niets af an de waarheid van de opmerking, wat mij betreft. Eén van mijn betere spontane acties was mijn vorige bezoek aan Londen, alweer zo’n tien jaar geleden. Tien jaar! Time flies!

Ik was net drie weken aan het daten met de Designer. Daten was eigenlijk nog een groot woord ook. De Designer had een tijdje in Londen gewoond, de stad waar ik, voor ik Berlijn leerde kennen, helemaal verliefd op was. Ik was dan ook heel benieuwd naar hoe hij de stad zag en beleefd had als ‘insider’. Dat in combinatie met het feit dat ik alles even enórm beu was en echt WEG moest, leidde tot het fantastische plan: dan gáán we toch weg? Samen. Naar Londen. Volgende week.

En dat deden we dus ook. Niks voor mij eigenlijk. Om zomaar met een toch bijna wildvreemde man op pad te gaan. Ben ik veel te neurotisch voor. Maar we hadden zo snel besloten en geboekt dat ik mezelf geen tijd had gegeven om te twijfelen. En achteraf ben ik daar heel blij om. Want het was super! We hebben echt de hele stad afgestruind samen. Van het pittoreske Notting Hill tot de moderne docks tot het knusse Covent Garden. Kunst kijken in de Tate Gallery (wat een fantastisch museum is dat toch), struinen langs de Thames, alles was goed.

Maar het beste van alles was hoe snel we elkaar leerden kennen. Die tijd ineens fulltime bij elkaar, allebei los van onze eigen omgeving, dan vallen die muurtjes snel weg en ben je gewoon jezelf. We verbaasden elkaar in positieve zin. Ik bleek voor hem assertiever en daadkrachtiger te zijn dan hij verwachtte, hij bleek liever en opener te zijn dan ik verwachtte. En uiteindelijk bleek ik toch beter de weg te kennen dan hij. *grijns* Dat was misschien nog wel de grootste verrassing.

En nu ben ik dus weer terug bij mijn oude liefde. Londen, niet de Designer.
Want de liefde voor de stad bleek toch groter dan de liefde voor de man.