Nieuw perspectief

Er waren vanavond twee dingen die mij naar mijn balkon toe lokten. Het weer, dat eindelijk weer eens zacht genoeg is om een voet buiten de deur te wagen, en mysterieus geknal. Het mysterieus geknal bleek, voor een mysterie toch ietwat teleurstellend, koninginnedagvuurwerk, ver weg verstopt achter de Galgenwaard. Het weer was wel prettig, dus ik bleef even staan voor een blik op een mistige halve maan, gevolgd door een turen over mijn geliefde stad. Plotseling bleef mijn blik steken. Er is iets veranderd. Het is geleidelijk gegaan, maar nu is het ineens onomkeerbaar. Een nieuw perspectief.

Ik ben geen echte Utrechtse. Zoals de meesten van jullie weten kom ik uit een klein Brabants boerendorp. Maar gezien ik hier nu bijna mijn halve leven woon, leef, beschouw ik me intussen wel zo. Er is ook een reden waarom ik hier ben gaan wonen. Voor mijn studie had ik ook naar Amsterdam kunnen gaan. Maar die stap was me te groot. Ik hoefde niet zo nodig naar de grote stad. Utrecht bood me de gulden middenweg: een stad die tot de grote vier behoort, maar toch het gevoel van een dorp behoudt. De rust van een dorp behoudt. Ik vind dat prettig. Ik gedij daar goed in.

Ik mag ook graag naar dat grote dorp kijken. Regelmatig loop ik mijn dakterras op, vanwaar ik bijna de hele stad kan zien. Liefst aan het einde van de schemering, als de lucht bestaat uit de meest prachtige gradaties kobalt- tot donkerblauw. En daar, fier in het midden van mijn blikveld, staat dan een sober verlichte, rijzige Dom. Altijd wordt mijn blik daarheen gezogen. Dat trotse baken en, voor mij, het symbool van de stad. Het symbool van thuis. Met haar ruim 112 meter boven alles uittorenend, maar niet overheersend.

Zo zag ik haar vanavond ook. Op een vergelijkbare manier als de inwoners van de stad haar al eeuwen geleden zagen misschien. Als een bron van geruststelling, een moeder, wakend over eenieder die in haar schaduw woont. Regelmatig met een zacht gebemmel aan iedereen verkondigend: slaap rustig verder, alles is goed, ik pas wel op jullie. Tevreden met het vertrouwde beeld voor mij en de frisse lucht om me heen keek ik verder. En ineens viel het me op. Hoe ze in de loop der tijd beslopen is door nieuwbouw, die met haar strijdt om een plekje in de skyline.

Zo nieuw is de meeste nieuwbouw al niet eens meer, maar pas vandaag was het me een doorn in het oog. De toren naast het station, met het woord IK op het dak, de spuuglelijke, helaas nooit volledig afgebrande Rabotoren met zijn oranje neon-band, en nu de nieuwe torens die bij het station verrijzen. Ze brengen hun eigen, modernere en schreeuwerigere verlichting met zich mee. De moderne maatschappij, die zich opdringt, die de ouderwetse rust uit mijn uitzicht verdrijft. Ik vind het jammer. Ik hield wel van die solistische Dom. Van dat sprongetje terug in de tijd, ’s avonds vanaf een donker dak.

Voortaan zal ik op het dak staan met een dichtgeknepen rechteroog, uit eerbied voor haar, die mooie Moedertoren.