Iglo

“Morgen gaat het sneeuwen,” zei mijn collega gister. “Nee!” riep ik. Ik Haat Sneeuw. Sneeuw is leuk in een mooi landschap, als je een wandeling in De Natuur maakt. Sneeuw is leuk om naar te kijken als je lekker binnen zit met een mok warme chocomel met rum. Sneeuw is niet leuk in De Grote Stad, waar het verwordt tot grijsbruine natte smurrie. Waar het binnen de kortste keren vertrapt wordt tot een vaste ijsmassa waar ik bij elke stap op onderuit ga.

Met de gordijnen op de slaapkamer dicht bleef ik nog even in gelukzalige ontkenning van de witte buitenwereld. Maar een terloopse blik op de balkondeur drukte me met de neus op het glas de feiten. Het was wit buiten. Grmbl. En ik was al chagrijnig van een nacht slecht slapen met een keel van schuurpapier. Ik deed nog mijn best het positief te zien: ‘ach, dan kan ik tenminste testen hoe warm mijn bontschoentjes nou écht zijn.’ En da’s heel wat voor mij, want ik ben niet zo van achter-de-wolken-schijnt-de-zon. Ik zie over het algemeen gewoon wolken.

Na drie stappen in de sneeuw schoof ik al een beetje. GRMBL! De bus was een kwartier te laat. Ik rende hupte al glibberend over het perron om toch die trein nog te halen. Die vervolgens nog een dikke tien minuten bleef stilstaan. Met heel veel mensen erin. Ik werd er bepaald niet vrolijker op.

Weggedoken onder mijn mutspet moest ik in Houten opnieuw door het witte goedje ploeteren. Het was een flink pak, voor Nederlandse begrippen dan toch. Gelukkig waren nog niet veel mensen me voorgegaan en was de sneeuw nog luchtig en makkelijk begaanbaar. Al krakend en knapperend bewoog ik me voort. ‘Wat maakt sneeuw eigenlijk een herrie,’ dacht ik. En met droge, warme voetjes en een droog, warm hoofd bereikte ik Kantoor. Missie geslaagd.

Ja hee, maar dan ben je er nog niet hè. Want je moet ook nog terug natuurlijk! De radio predikte rampspoed op het spoor, collega’s kwamen ons adviseren ‘onze eigen verantwoordelijkheid te nemen inzake de weersomstandigheden’. Oftewel: om half vijf was het hele pand uitgestorven. Op mij na natuurlijk. Ja hallo, weet je wel hoeveel ik nog te doen heb? In een spookachtig stil Kantoor werkte ik rustig verder, stiekem wensend dat ik elke dag het gebouw voor mezelf alleen zou hebben. Buiten was het opnieuw begonnen met sneeuwen en de radio bracht het goede nieuws dat er weer wat treinen reden.

Eenmaal buiten leek het wel middernacht en de wereld toegedekt met een vers dekentje. Auto’s reden in slow motion en alle voetstappen waren uitgewist behalve de mijne. Ik voelde me bijna alleen op de wereld. Om me heen dwarrelden babyvlokjes zacht naar beneden. Mijn voetstappen knisperden. Thuis aangekomen bleek ik ingesneeuwd: op mijn schuine ramen hingen witte gordijnen. Ik voelde me alsof ik in een iglo woon. ‘Toch best leuk eigenlijk, die sneeuw’ gaf ik eindelijk toe.

Maar o wee als ie morgen niet verdwenen is.